Aparat wartościujący w dyskursie enuncjatywnym Borisa Diopa

Prezentowana tu praca opiera się na zerwaniu z pewnymi utrwalonymi tradycjami krytyki literackiej, kt鏎e prowadzą do zastosowania w odniesieniu do tekstu wypracowanych wcześniej narzędzi, przy czym tekst sluży jedynie ilustracji teorii. Proponuje podejście odwrotne: refleksja ta nadaje tekstowi jako miejscu enuncjacji, określonego gatunku, w relacji do ram instytucjonalnych i kulturowych, kt鏎e go ksztaltują. Następnie tekst jest przesluchiwany w celu odkrycia praw jego dehiscencji. Nie wolno nam zapominac, że dany tekst, kt鏎y jest przypadkiem wyjątkowym jak żaden inny, kryje w sobie specyficzne formy enuncjacji, a my musimy wielkimi pociągnięciami lopatki zmierzac w kierunku gwaltownej niwelacji teorii enuncjacyjnej. Droga proponowana w tym eseju jest lekturą przekrojową tekstu. Polega ona na kwestionowaniu podstaw enuncjacji w odniesieniu do r?#380;norodności gatunk闚 dyskursu, w swoistej semantyce enuncjacji. Następnie, w oparciu o analizę poetycką, badamy przedliterackie narzędzia enuncjacyjne jako fizjologię enuncjacji, w kt鏎ej mieszają się wlaściwości i funkcje narząd闚 dyskursywnych.